Yokluğun Eceli Var Dudaklarımda

Sorma şimdi nerde olduğumu
Ben yaşadığım bu günü unuttum.
Hiç bir şey kalmadı hatırımda anacak.
Ne yeşil, ne mavi, ne toz pembe.
Kendimden kaçtım hep bucak bucak.
Şiirlerimde kan kustum seni anlatırken.
Melankoli gibi dizilere sarhoş oldum.
Kapıldım bir tufana gittim ardın sıra.
Tel tel döküldü saçlarım peşinden.
Avuçlarımda hasretinin yangını alev alev.
Ne acılara düştüm birbilbilsen.
Bazen sokaklara haykırdım mutsuzluğumu.
Hep gözü yaşlı gezdim durmadan.
Kendi kendime şarkılar söyler oldum.
Her gelen geçene anlattım seni
Öylesine boş gözlerle baktılar ki,
Anladım duyan yok beni.
Gecelerden istedim, gündüzlerden kaçırıp,
Yıldızlara avuç açtım gözlerini dilendim.
En ağrılı zamanımın ilacıydın sen.
Ne gecelerden bir ses geldi,
Ne gökyüzü açtı kapısını
Ben özlemle yolunu beklerken,
Gözlerime sürdüler acıların pasını
Sorma şimdi nerde olduğumu
Hasretinin zindanına bağlı bileklerim,
Aklım benden gitti bu kara sevdaya.
Yokluğun eceli var dudaklarımda.
Ne konuştuğum anlaşılır, ne duyduğum ses.
İdama giden bu duygularıma gelde,
Son defa ver bir nefes...

Emin Barut____1984