Yokluğun ecel Şiiri - Nurgül Ankara

Yüreğimi öpüşünle, yangınlar yakar içimi,
Alev alev bir tutku sarar her bir hücremi.
Dedim ya, beni bir öpersen yanarız,
Yanar kavruluruz tenimize bırakırız aşkın közünü...

Dilinden bal damlar, sözlerin ruhuma şifa,
Mavı gözlerin deniz deryadır, bakışın kalbime sefa.
Gelipte bir tutsan ellerimden, gidemezsin daha uzağa,
Düşüyor bu gönlüm sensiz, yalnızlığa ıssızlığa....

Gecenin koynunda gözlerin bir yıldız gibi parlar,
Varlığınla sesinle soluğunla diner içimdeki sızılar.
Sen nefes al yeter, aldığın bir nefes ömrüme bedel,
Yokluğun eza, yoklugun ceza, yokluğun ecel...

Bilesin ki gönlümün bahçesi sensiz hep hazan,
Sen gelirsen olur, gönlümün her yanı gülistan.
Uzak durma böyle benden, ey canımın canı,
Ve bilki, bu hayatın yoktur sensiz hiç bir manası...

28.05.2025. 23:23