Yokluğun dinmeyen bir sızı

Mesafe olsada yel eser kokusu gelir.
Bir gülüşe bir ömür veren insanım.
O gülsün diye ağlamaya da razıyım.
Cümle alemi ağlatmaya da.
Kavuşmak mı? Ne haddime.
Bu sevdadan payıma düşen ayrılık, gözyaşı işte..

Bu aşkın acısını da seve seve çekerim.
Ondan gelen herşeyi cefa değil sefa bildim.
Elimde olsaydı sonsuza dek göğüs kafesime hapsederim.
Ne kırılsın ne incinsin isterim.
Uzak kalıyorsam da eğer çok sevdiğimden.
O da biliyor bendeki yeri ebedi.
Olmasa da yanımda ilk gün ki gibi sadığım ona olan aşkıma.

İçimin en kuytu köşesinde kanayan bir yara gibi aşkının ateşi.
Yinede bu acı dinsin istemem.
Onu hatırlatan herşeye bağımlıyım.
Kokusunu getiren rüzgarada, sevdiği şarkılarada, sesindeki huzurada.
Bir gülüşü için tüm cihanı yakmaya değer.
Servetin ne deseler.
Gözüne baktıgımda gülen gözleri.

Elinde olsaydı aramızdaki engelleri yok etmek.
Beklemezdi bir saniye bilirim.
Bu yüzden onu beklemek de güzel.
Diyorum ya bu aşk da yanmak da güzel.
Yakanım sen olduktan sonra.