Yokluğun Değil Kahpece Gidişin Vurdu

Hani gidişin olmayacaktı bir daha
Yüreğinde büyüktü hani sevdan ve aşkın
Son bir şans istemiştin lütfen eşliğinde!
Değdi mi peki gelip kahpece gidişine?

Seni hep büyütmüşüm gözümde
Ne kadar alçakmışsın! Gerçek özünde
Senin paran pulun yetmez beni ezip geçmeye
Sen kahpece vuruyorsun, beni her seferinde

Senin en büyük silahın ruhundaki kahpelik
Benimde en zayıf anım hep iyi niyetli olmak...
Sen kişiliğindeki kahpe kurşunlara güveniyorsun
Her seferinde beni o kurşunlarınla vuruyorsun

Sanma ki; o kahpe kurşunların beni öldürecek
Bana her sıktığın kurşun, beni daha da güçlendirecek
Şunu iyi bil ki; sıktığın kurşunlar bir gün sana dönecek
Beni öldüremeyen kahpe kurşunların belki seni bitirecek

Tertemiz bir yüreğin vardı, haince kahpe olmuş
Kara bulutlu pusular kurup, beni hedef tutmuş
Her seferinde acımdan, defalarca yüreğime vurdun
Gerçek kişiliğini şimdi; sen bir kez daha bana sundun

Benim ömrüm kahpelere güvenmekle mi geçecek!
Bu iyi niyetimi daha ne kadar çok sömürecek
Şimdi sanırım bu bana büyük bir ders verecek
O kahpe bir daha asla karşıma dikilemeyecek...

Adını şimdi kahpe diye haykırıyorum dilimde
Yüreğim sızlıyor, bu cümleyi söylediğim her seferinde
Halbuki ne kadar çok seviyor, saklıyordum seni yüreğimde
Şimdi nefret ile anıyorum seni ettiğin bu kahpeliğinde

Bencilleşeceksin darılıp küseceksin şimdi sen bana
Bu ettiğin kahpeliği hiç yakıştıramadım ki ben sana
Sen uğrasaydın benim tarafımdan bu davranışlara
Eminim benden beter olurdun, bir daha bakmazdın suratıma

Şimdi kâğıtlar üzerinde silip karalayabilirsin beni
O kahpe yüreğinden de sil nefretle an sende beni
Ben hep seveceğim kahpe olmadığın bir önceki halini
Dedim ya sen bırak artık hep nefretle an beni! !