Yokluğun Damarları Şiiri - Halil Işık

Feride’ye…

yol diye başladıklarım; uçurum oldular,

söz diye başladıklarım; yalan,

soğuk taşlara sürüne sürüne, eriyip dağılan,

anılara vurmuş, batık gemiler oldular,

ömrümün kapkara parçalarında…

…………………………………….

ben, hep daha temiz bi’ ömür aradım;

suyun gücüne inandım; koşulsuz,

denizi özledim, yağmuru kolladım…

güneş, hep oradaydı; yağmurdu ara sıra gelen,

yine de en çok, ırmak kıyılarında susadım…

dermanımı, bi’ çift elâ göz gibi içmek istedim; yoksullukta,

yokluğun; benim, varmaya gümüşten kanatlarım…

…………………………………….

sonbaharda, sırmalar sarardı yalnızlık, etten duvarlara,

ak boyunlu yağmurlar bilir bunu, en iyi,

hepimizin sonbaharları biraz;

bi’ hayal tufânı; ömür yitikleri…

kovalarken içindeki ölmeyen hasreti,

hatırlamaz insan, kayıp düştüğü yerleri,

bilmiyorum, hangi sonbaharda saçıldı,

dağıldı umudun çiçekleri? ..

…………………………………….

yol diye başladıklarım; uçurum oldular,

söz diye başladıklarım; yalan,

acısına, ağrısına, yarasına benzer insan;

kabuk tutmasına yaranın; kendini sağaltmasına,

en korunmuş anında, nar gibi tekrar açılmasına, yaraların…

…………………………………….

‘tenime sığmayan bi’ yaradır; zaman’

kırgınlık, yorgunluk diye başlıyorum, güne,

herkes, ayrı ayrı yoluna gidiyor,

bu kadar yolu varken gitmenin,

neden bu kadar az yolu olur, sevmenin?

…………………………………….

gardiyan gözlerimizi kaçırıyoruz,

tanımaktan korkuyoruz birbirimizi; bi’ yaradan, bi’ izden,

tanınıp, ihbar edilmekten korkuyoruz; eski bi’ suçtan,

sokağa atmışız kendimizi; kırık masalar gibi,

aksayan bi’ yanımız var; görülsün istemiyoruz…

…………………………………….

ağrıyoruz…

yorumladıkça ağrımızı, su gibi yayılıyor, her yerimize,

kederiyse, susarak büyütüyoruz,

ağır bi’ sürmeyle iniyor gece, gözlerimize…

yıldızlardan artan boşlukta,

gülümseyen çocukluk çiçekleri boğuluyor,

tavanaralarında tıpırtılar;

kediler iş tutmuş; eskilerimizi paralıyor…

aklım, ayağa kalkıyor birden;

senin bile bilmediğin yerlerinden öpüyorum seni…

1 Mart 2016 Salı / İstanbul