Yokluğun Çok Zor Şiiri - Özgür Koçkar

YOKLUĞUN ÇOK ZOR

Ve sen öldün!
Ben hiç bu kadar yalnız kalmamıştım.
Çiçeklere su verdiğim vakit,
Onlar bana sordular.
İçim bir garip oldu,
Ağlayasım tuttu işte, n’apayım?
Sevdiğin nerede dediler.
Utandım birden,
Seni yitirmiş olmanın acısı,
Hiç böyle koymamıştı derinden.
Ve sen gittin!
Bense hiç bu kadar sensiz kalmamıştım.
Şimdi ev boş, odam boş, yatağım boş.
Dört duvar yüzüme bakıp, bana acıyor.
Tanımadığım komşular bile bana hatır soruyor.
Demek yokluğun öyle perişan etti ki beni,
Şu halime koca dünya acıyor.
Artık sen yoksun!
Bense hiç bu kadar eksik olmamıştım.
Ama ne gelir elden, yokluğun felaketim?
Bunun böyle olmasını Allah istedi.
Ben bir garip akılsız,
Ne derdim hem,
Ne yapardım, ne gelirdi sanki elimden.
Ne sanıyorsun beni?
Fırsatım olsaydı sanki,
Vermez miydim Azrail’e,
Senin yerine beni…
Ve sen beni sensiz bıraktın!
Bense hiç bu kadar kandırılmamıştım.
Bırak bunları, hepsi acı bir palavra.
Biz daha hiç ayrılmadık ki,
Başlarda zor geldiyse de, alıştım çabucak.
Görmesem de seni, işitmesem de nur sesini
Ne ölüm seni unutturur bana
Ne de sensizliğim.
Ki şu gün olmuş ben hala diyorum ki:
Seni veren Allah,
Senden aldığı canı, keşke benden alsaydı.