Yokluğun Buz Gibi Soğuk

Uzaklardan bi ses olmanı isterdim, bi selam, bi nefes...
''Üşüme'' diye seslenmeni isterdim...
Bir el olmanı isterdim, bi kol...
''Özledim'' deyip sarılmanı...
En karanlık yerinde düşlerimin, çıkıp gelmeni isterdim...
Kınalı bi bahar gibi, umut ışığı olmanı isterdim hayatımda...
Gelseydin ve yaslasaydım başımı omzuna, ağlasaydım doya doya...
Geçerdi üşümesi yüreğimin, geçerdi üşümesi içimin,
Kirpiklerimde yağmurlar dumanlanmazdı biliyorum...
Seninle suları yeşil bi ırmağın kıyısında buluşmak,
Saçlarının kokusundan öpmek,
İçime çekmek ve serin soluğundan içmek,
Sana sarılmak, kucaklamak, uçmak isterdim...
Ama nafile, aramızdaki bütün yollar kapalı...
Bütün yollar kesik...
Yokluğun buz gibi soğuk...
Üşüyorum...
Yüreğimde donmuş sanki, gözlerimde...
Ateşler içinde bedenim...
Öyle bir üşüme ki, hiç bişey ısıtmıyor artık...
Bütün uzuvlarım uyuşmuş...
Ezip geçiyor ruhumu acılar...
Yoksun işte...
Kalbimin kuyusu en hazin sesle inliyor şimdi...
Kirpikleri kırılan bi zamanın teninde,
Ağrılı şiirler topluyorum gecelere şimdi...
Susuyorum artık derin derin...
Ve sessizce soluyorum bi hazan yaprağı gibi...
Oysa ne kadar çok hasretim konuşmaya, anlatmaya, anlaşılmaya...
Oysa ne kadar çok istiyorum, tüm bedenimden söküp almanı yalnızlığımı, hicranımı bi tılsımla...
Yüreğim kanrevan, dikenler acımasız, ayaklarım kırık, Koşamıyorum artık doruklara, menzil uzak...
Önce sen gel sevgilim solmadan resimler, şiirler sislenmeden...
İslenmeden geceler...
Sonra ölüm gelsin...
Yoksun işte, kalbimin kuyusu en hazin sesle inliyor şimdi...