Yokluğun bana kalan Şiiri - Blue Girl

İçim acıyor sen gelince aklıma,
Gözlerim doluyor ansızın,
Tutamıyorum kendimi ve ağlıyorum sonunda.
Gözlerin geliyor aklıma,
Birden boşalıyor kalbim,
Ve ben sadece sana odaklanıyorum.
Özlediğim sıcaklığın sarıyor içimi,
Kor alevler kaplıyor kalbimi,
Ve ben o sıcaklıkla buz kesiliyorum.
Ellerin geliyor aklıma,
Artık tutamadığım esmer ellerin,
Ve ben avuçlarında eriyorum.
Sözlerin geliyor aklıma,
Çılgına dönüyor benliğim,
Ve hasretin coşuveriyor yokluğunda.
Sarılmaların geliyor aklıma, öpmelerin, özlemelerin beni,
Ben çaresiz hatırlamakla yetiniyorum,
Bana yaşattığın o eşsiz günleri,
Artık bittiğimi hatırlatıyor bana hayat.
Yokluğundu çünkü bana kalan tek şey
Ayak izlerini bile alıp götürmüştü yağmurlar benden.
Rüzgârlarla birlikte çok uzaklara gitmişi,
Sesin, kokun, dokunuşların.
Sen olmadan yaşamanın boş olduğunu öğretmişti gözlerin bana,
Ve şimdi yoklar ve şimdi yaşamak boş.
Gülüşlerin öğretmişti bana ayakta durmayı, yılmamayı;
Şimdi o gülüşler yok.
Ben ayakta duramıyorum, çoktan yıldım.
Seni seviyorum deyişlerin geliyor aklıma,
Ben bu bir çift sözünle öğrenmiştim gülümsemeyi.
şimdi söylemiyorsun,duyamıyorum.
Ve BEN artık gülerek bakamıyorum hayata.

benliğim bedenimden çıkmış,yerini sadece hüzünlerim sarmış.
ağlıyorum ama gülemiyorum,bakıyorum ama göremiyorum,
SEVDİĞİM; NEFES ALIYORUM AMA YAŞAMIYORUM...

ÇÜNKÜ BİR TEK YOKLUĞUN BANA KALAN...
{{BÜŞRA ŞAHİN}}