Yokluğun Arsız Bir Kördüğüm

Öfkemin kafesinde dilleniyor hüzün
Mayalı yangınların kollarında hayat
Kanat açıyor kuşlar rüzgârın ötesine
Dillerindeki çığlığı yağmurlar öpüyor
Alaz bir sevda ıstırap içinde yanıyor

Mahur bakışlarının camdan kulesinde
Ruhum sensizliğin figan nağmelerinde
Gövdeme gizleniyor yurtsuz çocuklar
Ziyan olmuş bir ömrün kanatlarında
Kehribar bir sevdanın külü yanıyor

Erteli zamanların yasak sularındayım
Savunmasız, dilsiz, yurtsuzdur kimliğim
Kayıp zamanlar biriktirmişim avuçlarımda
Dünlerden arta kalan şimdi bir yığın hüzün
Yokluğun ruhumda arsız kör düğüm oluyor