Yokluğun Şiiri - Ahmet Balaban

Her yerde seni gördüm, seni duydum her seste,
Yokluğun, dermanını aldı sanki ferimin,
Ölsem dedim de belki bin kere her nefeste,
Yaşını kaşlarımla kapattım gözlerimin.

Adını andım her an her soluk alışımda,
Adını andım anın en mahrem sükutunda,
Yüreğimde bir ateş, bir dumanla başımda
Adını andım mecnun olmanın hududunda.

Nice zaman avare dolaştım sokaklarda,
Geçtiğim caddelerde kayboldum nice zaman,
Yağan yağmurda, karda, bir soğuk taş duvarda,
Hep unuttum kendimi buldu beni bu duman.

İntihara mıhlandı defalarca düşüncem,
Ölsem dedim, 'ey Rabbim ölsem' dedim kaç kere,
Nefesimde bile hep ecel dedi de hecem,
Sükutum gibi sağlam bastı sabrım da yere.

Feryadıma takılan hep hıçkırıklar oldu,
Hıçkırıklar bağladı âhımı, atamadım,
Ne varsa kederden hep suskunluğuma doldu,
Yokluğunda yangınlar kuşandım adım adım

Efkarıma dokunma şimdi kalsın efkarım,
Sensizlik değil beni derde hasretin salsın,
Bağrımdaki cehennem olsun benim de kârım,
Git gideceksen sen de bırak yokluğun kalsın...