Yokluğun Şiiri - Asayra Kuzey

bir rüzgarın eli boş olur mu hiç
hatırayla dolu, perişan olur mu hiç
adımların yankılanıyor şu eski taşlarda
bir zamanlar dokunduğun gölgelerden geçerek

yokluğun bir fısıltı ki
duvarlarımda gizleniyor
neden arıyor bu gözler seni
bu huzursuz hayalin izi

ağaçlar bile seni saklıyor
taşlar bile teninin sıcaklığını unutmuyor
yenildim ben bu zamana
bilakis bekledim boşuna

nafile, reddediyorum her şeyi
örtüyorum defterini
didiniyorum unutmaya
maamafih ellerimden kayan su gibi

sıksam da süzülecek yine parmaklarımın arasından
sanki gölgen peşimde dolanıyor
ne onu kovabilirim
ne huzuru bulabilirim

sonuçta bu ikilem ne yaşamdır ne de ölüm
bitmeyen yokluğunun ta kendisi kalbe ne ağır zulüm
tıpkı yaşanmamış her anı
en hakiki masala işlemek gibi