Yokluğun Şiiri - İsmet Danyeli

Bir sigara dumanı gibi uçup gitmeseydin
Yetim kalmazdı düşlerimiz
Zemheri soğuğu ortalamıştı yılı.

Karakışın 17’sinde 17 numaralı otobüs koltuğunda
titrerken tüm kılcallarıma kadar
el salladın çaresiz bakışlarıma.

O gün ölmeseydim
Kurşunlanmasam
Bu kışıda geçirebilsem dedim
Müptela bir hasta gibi
Nasıl geçti bir bilsen.

Gitmen fırtınaya ilham oldu
Sen bir maceraya girerken taş ocaklarına
Soğuktu, düşlerimiz saçaklardan sarkan buzdu
Bense ıslak kaldırımlarda aradım gülüşlerini.

Umut başka iklimlerde okyanus dibi
Ahh senden sonraki fırtınalar
kıyametler
Sadece ben miydim yas tutan
Dalgalar kendini kayalara vurdu.

Geçerken ıslak kaldırımlardan
İntihar dalışları yapan yağmur cesetlerini
Bile fark etmedim
Yokluğun ödül değildi.

Bilesin.