Yokluğun Şiiri - Murat Gezici

Ben böyle değildim,
Sensizliğe gömüldüm önce bir akşam.
Sonra kimsesizler mezarlığına…

Bir başıma kaldım hayatta,
Hayat bana hep darbeler vursa da,
Ben, hep seni sevdim…

Yalnız kaldığım her an,
Çaresiz başımı ellerim arasına aldım,
Bir kez daha düşündüm seni…
Ve yine seni,
Ama hep seni…

Sen varsan, her şeyin tadı başkaydı işte,
Ve sen olacaksan bundan sonra da,
Ben de varım bu hayat oyununda.

Yıkılışlarım, ağlamalarım sensiz olmasın,
Senin yanında öleceksem öleyim.
Senin yanında gömüleyim.
Gel, beni bırakma yar,
Gitme benden diyar diyar uzaklara.
Ellerini çekme benden,
Seni seviyorum inan her şeyden…

Ah ki ne ah, vah ki ne vah !
Bir şarkı olsan,
Dudaklarım seni söylese dursa…
Şiir olsan,
Seni okusam hoyrat gecelerde.
Sen, her şey olsan,
Ama yalnız sen, yalnız sen ey yar!

Kerem olsam, yansam aşkında…
Küllerimden sen çıksan.
Yanan her ateşte seni bulsam,
İçimin yangını gibi…

Seni bulsam her aradığımda,
içimin arzuları gibi…
Olmayacaksan benim,
Gelmeyeceksen geri,
Gideceksen bir masallar ülkesine,
Beni de götür sevgili.
Sensiz ne eylerim, sensiz neylerim yar,
Tut ellerimden beni bırakma.
Gitme, tut ellerimi,
Al bu canımı öyle git,
Onu sensiz bırakma.
Al bu canımı öyle git gideceksen,
Beni sensiz bırakma
Bırakma beni…..

Şimdi boş duvarlar yıkılır üstüme,
Şimdi boş çerçeveler sana ağlarlar,
Sen kim bilir hangi hoyrat kollardasın,
Göz yaşlarımda çağlamaktasın…