Yokluğun Şiiri - Onur Özkaya

Yokluğunun denizinde taş sektirirken yalnızlığım..
Ömrünü ateşe vermiş bir martı çığlığıyla irkiliyor poseiodon 'un maviş kızı...
Sahil kör bir cellat gibi öldürüyor maviliğin ağzı köpüren çocuklarını...
Tan yeri ağartırken filtresiz düşlerimi.
Eğilip kaldırmaya üşeniyor artık ömrüm yorgun düşen gölgemi..
Aşkı anlatmıyor dante'nin İlyada'sı ya da bin bir gece masalları.
Ve kokunu getirmiyor artık lodos'un ürkek beyaz atlıları.
Kısacası kadınım .....
Sevmeyi bilmeyen yüreklerde emanet duruyor duygular..
Ayaküstü ,
Gider adım hep yalancı merhabalar...
Ben seni hiç unutamadım
Öksüz kalsa da yolunu bekleyen gözbebeklerim...
Çiçeğim ...
Telaffuzunu dahi bilmediğim her dilde
Seni seviyorum..
Sen her dilde yoksun.
Her dil devrik ,öksüz kalıyor.
Yakalanıp tutsak ediliyor
Tüm gizlenen özneler.
Dikiş tutmuyor acısı Aşkın..
Yeni bir sen dikilmiyor teğel yüreklerde.....

Onur Özkaya