Yokluğun Şiiri - Ercan Uzel

YOKLUĞUN
Bir başıma kaldım sensiz,
bıraktığın gibi duruyorum öylece senden ve kendimden habersiz,
sallantılı hayatların kurumuş dalındaki yaprak misali,
bir gayret tutunuyorum sensiz kaldığım şu karanlık hayata,
benliğimi yitirmiş meczuba benzer dolanır ayaklarım,
şehri boydan boya her geçişimde.
hüzünlü gözlerdeki buğulu aynanın silueti vururken tanımasamda kendimi,
çatlak çatlak olmuş dudaklarımı ıslatırcasına süzülürken yaşlar bitanem.
kışı bile ilk bahara çeviren bahar gözlerini arıyorum umutsuz bakışlarda.
Çevremde yaşanan mutlu baharlarım sen olmayınca kışlara dönerken bitanem..
yangınlarını hissettiğin avuçlarım arasındaki ellerini ısıtan ben,
kavrulan yüreğimin koruna inat buz tutuyor bedenim.
Senden uzak kalışlarımı kızgın şişe geçiriyorum canım yana yana,
her günümün bir gün öncesini arıyorum, acılarım diner diye çaresiz beklerken,
yaralarım kanarken suskunluklarıma tuz basıyorum,
sessiz çığlıkları bir ben duyup, bir ben yaşıyorum şu yorgun bedenimde sen üzülme diye.
kabullenmiş gibi görünsem de aslında,
patlamaya hazır bir mermi gibi yokluğunu beynime saplıyorum.
yalnızlıklarımdan çıkmak istemiyorum sensiz,
seni taşıyorum hayatımın anlamı diye bir tek yanımda,
kim bilir senin bin pişmanlık duyduğun anılarında, ben hayata bir kez daha bağlanıyorum.
Bir kez daha ölüp ölüp dirilmenin provasını yapıyorum.
Umutlarımı işlerken kefenime ilmek ilmek canımın içi,
ölürüm demekle ölünmediği bir yaşam mücadelesi veriyorum aslında.
Ercan 25.09.2013