Yokluğun Şiiri - Yasemin Ayhan

Ben, yokluğun ve yalnızlık çok sıkı dost olduk.
Kimseyi almıyoruz aramıza.
El ele tutuşup yürüyoruz sokaklarda,
Onlar bana seni anlatıyor,
Ben ise hiç bilmediğim kokunu.

Birlikte uyuyor, birlikte uyanıyoruz.
Seni çiziyoruz yer yüzünün her bir karesine,
Sen tüm bunlardan habersiz;
Mutlu geçen günlerine gün ekliyorsun.
Bakıyorum mutlusun,
Ben de mutlu oluyor,
Gözlerimin içi gülüyor bir dakikalığına.

Gözlerim dalıyor sürekli boş duvarlara,
Bir ayrılık öyküsü dolanıyor dilime,
Eğiliyor başım öne;
Yüzünü hatırlıyorum,
Geçiyor...

Sen gibi bir hasret türküsü takılıyor dilime,
Sana benzemeye başlıyorum.
Kendime acıyarak geçirdiğim günlerime gün ekliyorum.

Biz böyle olmamalıydık,
Hasret diye bir söz olmamalıydı lügatlarda,
Hasret şiirleri yazmamalıydı ellerim.
Sen hep hasret kalmamalıydın gözlerime.
Hasret diye bir duygu olmamalıydı yüreğimizde.

Gitmemeliydin,
Sen giderken, gitme diyebilmeliydim.
Gittiğin yere beni de götür demeliydim.
Diyemedim.
Diyemiyorum.