Yokluğun Şiiri - Serkan Güneş

Son damlasına kadar gösterdim yüzümdeki gülücükleri
Tebessümle sakladım göz yaşlarımı
Gül bahçesi gibi gösterdim yüzümü
Yüreğimde yanan ateşi görsünler istemedim
Son gül yaprağı da kuruyana kadar sakladım
Gönlüme saplanan dikenleri,
Titredi ayaklarım yasladım sırtımı dağa taşa
Düştüğümü görmesinler diye
Yeri geldi soğuktan dondum seni aradığım sokaklarda,
Yeri geldi sıcaktan eridim bittim yollarında
Susuzluğa dayandım açlığa dayandım
Yokluğa dayandım da yokluğuna dayanamadım,
Ellerim kendi kendini tutar oldu, kalbim yetim, öksüz
Bir otobüs terminalinde terk edilmiş bir çocuk gibi,
Tedirgin, yorgun, ürkek, çaresiz kalmışım yokluğunda
Hasretin çığ gibi büyüyüp giderken..
Karlar altında kurtarılmayı bekleyen yavru bir ceylan gibi
Kırılmış elim kolum ayağım,
Pınarlar gibi akan gözyaşlarımın çaresi yoktur
Umudun beli kırık, kulağı sağır
Devenin iğne deliğinden geçmesi gibi seni unutmak
Yoruldum düştüm darıldım
Kendimi def ettim kendimden
Sevda mutlu olmak değil miydi ?
Dağıldım dört bir yana hüzün, keder, kaderim
Kaybettim yüzümdeki gülücükleri, hayalleri, düşleri
Kaybettim yolumu izimi, sabrımı ,
Kırk terzi gelse dikemez;
Sensizliğin yollarında sökülen yüreğimi...