Yalnızlık değil benim derdim.
Yalnızlık suretine bürünmüş yokluk.
Melankolik bir filmin fragmanını andıran yokluk.
Yoklugun demeye dilim varmıyor bir türlü.
Küf tutan pencere çerçevelerine,
Oturduğum kafelerin masalarına
Parktaki o yalniz banka kazıdığim ismin çıkmıyor aklimdan.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta