Yokluğun Şiiri - Hüseyin Oruç

Yalnızlık değil benim derdim.
Yalnızlık suretine bürünmüş yokluk.
Melankolik bir filmin fragmanını andıran yokluk.
Yoklugun demeye dilim varmıyor bir türlü.
Küf tutan pencere çerçevelerine,
Oturduğum kafelerin masalarına
Parktaki o yalniz banka kazıdığim ismin çıkmıyor aklimdan.
Derin bir boşlukta can buluyor kısa yolculuklarimiz.
Ve indiğimiz durakta başlayan öpüşme seansları.
Kendime geliyorum trenin korna sesiyle.
Yada bilet sormaya gelen kondüktörün ayak sesiyle.
Ve yokluk diye yeni bir sayfaya başlıyorum.
Yokluk; ucu bucağı olmayan şiirlerin başlığı.
Nokta koyamadığım yazı kolonilerinin en genel ismi.
Görüyor musun.? Hâlâ yokluğun diyemiyorum.
Kalemimin kağıtla öpüştüğü yere yokluğun yazamıyorum.
Yokluğunu ilan edemiyorum içimin başkentinde.