Yokluğun Şiiri - Cengiz Erdoğan 2

Yokluğun

Gidişin sessiz oldu sevgili.
Yüreğim kabullenmiyor gittiğini,
Dönecek elbet! diyor.
Bu şehir beni taşımaz oldu artık,
Ben de senin yokluğunu.
Taşıyamaz oldum be sevgili...

Niye gittin be sevgili?
Tam herşey güzel derken,
Aşkı buldum, seviyorum,
seviliyorum derken.
Niye gittin niyeee?
Oysa yazmadım adını kumlara,
silinir gider diye.
Ben senin adını yazmıştım
saf temiz yuregime...

Sana sevgimin olanını verdim,
İstesen canımı da verirdim,
Elde avuçta kalmadı simdi mutluluk.
Karşılığı gelmedi be sevgili.
Alacaklı bendim borcunu ödemeden
nere niye gittin be sevgili.
Bende şimdi yokluğunda, yıkıldım
canım aciyor be sevgili..

Çok gidişler gördüm, çok terkedişler.
Ama hiçbiri seninkisi kadar
kanatmadı acitmadi yüreğimi,
Çünkü ben birtek seni
sevdim, sana bağlandım.
Ama sana kendimi sevdirememişim,
Yüreğimin güzelliğini
sana tarif edememişim...

Sen bende, ben sende son bulamadık.
SEN benim sonum oldun.
Yıkılışım, viranem, yokluğum oldun.
Ve ben yine bitik kaldım.
Yokluğun beni bitirdi be sevgili...