Yokluğun Şiiri - Gökhan Çoban

Yokluğun acındırıyor beni.
Evet, kendime acır oldum.
Öylesine basit,öylesine manasız,
Faydasız şeylerle oyalıyorum ki yüreğimi,
Kendimi avutmakla kandırmak arasında
Mekik dokumaktan yoruldum.
İsyanın kıyısından dönüp,sitemkar tavırlar ediniyorum.
Ve en çok da, kağıda kaleme küsmekten korkuyorum.
Sakın beni yanlış anlama,
Sitemim,kızgınlığım,öfkem ve nefretim asla sana değil.
Bilirsin sevdadan gayrısını besleyemem sana.
Gel gör ki taşmaktayım bu akşam,fokur fokur kaynamaktayım.
Var mı kapağımı açmaya cesaret edecek olan ?
Sağa sola değil,
Hasrete çatıyorum,mesafelere,ayrılıklara
Bitip tükenmek bilmeyen özlemlere ve umutlara
Ve kahrolası bekleyişlere…
Bütün duygulara kılıç çektim.Yalın ayak hücumdayım.
Kalemim kanamakta,
Ama bil ki,
Mürekkebimin son damlasına kadar,
Hep yazacağım sana,hep sana yazacağım,
Ve hep, seni yazacağım…