Yokluğun Şiiri - Faruk Yiğit Araz

Yokluğunu, varlığının arasına bırakıp g/ittin...
Varlığımı, yokluğunun arasında kaybettim...

Bu şehir sen gideli boynu bükük kaldı,
Gri kaldırımlar muzdarip!

Ötmez oldu bekçi düdükleri... 

Yüzünde a/sırların değiştiremediği çocukların tebessümleri eksildi...
Gazete manşetlerinde ADIN yok!
'Seni arıyorum' her satır aralarında... 

Ey tebessümlerimin gizli öznesi: 
Bende: yokluğun var... Birde yok olan varlığın...
Kentteki herkesi sana benzetiyorum...
"Seni arıyorum" her sokak aralarında...
Hemen yanımda ilerleyen bayanın saçları... 
Saçlarını anımsatıyor...
Dudağındaki ruj'un rengini tam olarak göremiyorum ama;
Kokusu... kokusu tıpkı sen...
Ulan bütün kadınlar aynı mı kokar?

Yoksun!
Yokluğunla, varlığın arasında yok olmaktayım...
Elde, avuçta kalmıyor artık acılarım,

Sahra'ların araf/ında...
Bir kuru ekmek, Bir yudum su gibi muhtacım sana...
Sen ise: hep yetim bırakansın, can yakansın!  
Okyanus dolusu gözyaşları borçlusun bana...

Biz olmak varken, benden gittin!

Yeminler olsun ki "Gün/âhtır" bana her yapmadığın...

Ey Acı/yanım, Ey Acıtan/yanım, Ey Acıyan/yanım, Ey Acı/mayanım! ;  

Gel ki: dinsin tarifi olmayan acı'larım...
Gel ki: bitsin acıtan sancılarım...
Gel ki: yazılmasın sancılı mısralarım...

Yazmak için ne kadar kâğıda ihtiyacım varsa,
Anlatmak için ne kadar kelâma ihtiyacım varsa,
Ağlamamak için ne kadar mutluluğa ihtiyacım varsa,
Susmak için ne kadar sabıra ihtiyacım varsa,
Mutlu olmak için ne kadar umuda ihtiyacım varsa,
Yaşamak için de o kadar sana ihtiyacım var sevgili...