Yokluğun Şiiri - Serap Şahin 2

Sokakta yürüyorum
Gecenin bir vakti
Kaybettiğim gölgemi arıyorum
Aya sırtımı dönmüşüm
Sokak lambaları sönmüş
Karışık havada
Ruhumun sonsuzluğuyla yalnızım

Acım saklanıyor bedenimin derinlerinde
Ayak seslerim yalnızlığımın ispatı
Sesimi unuttum
Paslanmış kalbim buzdan sanki
Sevmeyi sevgiyi unuttum
Bana sarılan tek şey bu mont şimdi
Üşüyorum
Yokluğun bir müzik gibi
Dilimden düşüremediğim
Her notasını ilmek ilmek düğümlediğim
Kulaklarım uğulduyor
Sensizlikten ölüyorum

Şimdi yoksun
Dibi görünmeyen bir kuyu sanki
Soğuktan kaskatı kesilmişim
Öyle bir yokluk ki bu
Ne adın kaldı geriye
Ne de sesin
Hiç sevmemiş gibi
El ele hiç gülmemiş
Hiç utanmamış gibi
Hiç dokunmamış gibi yabancı

Bir gülüşün kaldı geriye
Bir de sıcak ellerin