Yokluğun Şiiri - Hamza Mamaş

Sabah akşam esen meltemimsin,
Es ki yanmış sinem serinlesin.
Bir umut var kalpte o da bitmesin,
Kalbe zarar, ömre zarar sevgili.

Kırk arşınlık yolda olsan gelip bulamam.
Adresin bilmem ki tarif soramam.
Eşgalin vermeden ahbap olamam.
Şu küçücük kalbe zararsın sevgili.

Uzak ellerdesin nasıl bulayım?
Hangi kul tanır ki? seni sorayım.
Ben seni ararken kayıplardayım.
Şu aklıma pür zararsın sevgili.

Bahar bitti şimdi geliyor yazlar.
Al al oldu dallardaki kirazlar.
Kulluk kalmadı, savuldu namaz niyazlar.
Cennetime hailsin sevgili.

Bilemem ki al yanak mı? kumral mı?
İnce bel mi? Bal dudak mı? Helal mı?
Göreyim desem kapılardan kovar mı?
Zi hayat mı? Hayal mısın sevgili?

Bak; bu akşam oturup içimi döktüm.
Garip Hamza der ki boynumu büktüm.
Sen küçük sanmışın oysa büyüktüm.
Şu yaşıma zararsın sevgili.

İki satır yazınla sevindir beni.
Affet; kırıp, üzdüysem seni
Varlığından haberdar et sen beni.
Yokluğunla ölümümsün sevgili.

İster inan bana, ister inanma
Ben yanmışım, sen sakın yanma.
Bu bir rüya ise beni uyarma.
Şu ömrüme pür zararsın sevgili.

Adın ceylan mı? Maral mıdır? Bilemem...
Uğraşın nedir gelip göremem.
Benden seni sorsalar haber veremem.
Hayal mısın gerçek misin sevgili?
Şu aklıma pür zararsın sevgili.