Yokluğun Şiiri - Özer Altay

yokluğunun ardı karanlık bir yol
gitsem; silik gölgelere kazınıyor yalnızlık
kalsam kimse gelmiyor ay karanlık...

yokluğun uğultusu dolaşıyor bu şehirde, korkuyorum
serseri bir yalnızlığa yenik düşüyorum...
bir iki sensizlik nöbetleri geçiriyorum arada
en içten beynimi kemiriyor sensizlik

çaresiz kalıyor her şey,
akıp karanlığa karışıyor ağlayışlar,
hasretinde nöbet tuttuğum akşamlar,
adına ibadet ettiğim sabahlar,
hiç yazılmayacak bir yazgının son sözü gibi artık kavuşmalar....

yokluğuna bırakıyorum her şeyimi
varlığından geçmiş bir ney gibi.

yokluğunun ötesi karanlık
gitsem, olmuyor...
kalsam ay karanlık, kimse gelmiyor...

Aralık 2014/ Murgul