Yokluğun Şiiri - Işıl Başkalem

Yağmur dinmişti.
Güneş ısıtmasa da kedileri
Beraber yürüyorduk keyifle dar bir yolda.
Ellerim kurumuş,
Gözüm dolaşıyordu tüm sokaklarda;
Bir şey arar gibi.
Ama aramak yokluğunu getiriyordu akla.
Kafama yatmıyordu...
Gönül almak için gönül vermek gerekti çok...
Isındım çok...
Yokluğunda da ısındım çok
Gülümsemeni düşünerek.
Aklıma yattı o zaman.
Yağmur sonuydu...
Anımsayamamayı tercih ederdim.