Yokluğun Şiiri - Hasan Hüseyin Yılmaz

Sensizliğe mahkûmum,müebbetim ondandır
Güneşe ayak bassam benim için zindandır

Her gece bir şafakla yırtılır da sonunda
Her sabahı ruhuma zindan eder yokluğun
Hicranlar kuşanırım siyahın her tonunda
Gecelerim hiç olur günden eder yokluğun.

Merhametsiz artırıp efkârımın dozunu
En mağrur edasıyla takınıyor pozunu
Sabrımı tüketmeye oynuyorken kozunu
Yarınımı yitirir dünden eder yokluğun.

Bir nihavend şarkıda hüzünlerim demlenir
Özlemim için için kirpiğimde nemlenir
Gözlerimde hülyalı hatıralar çimlenir
Alır götürür beni benden eder yokluğun.

Uykularımda bile can çekişir dururum
Aynı kâbusu görür hep kendimi vururum
Betim benzim sararır günden güne kururum
Damarlarım çekilir kandan eder yokluğun.

Adressiz bir mektubun yırtılmış pulu gibi
Bir yangının etrafa savrulan külü gibi
Cesedi andırırım yaşayan ölü gibi
Aldığım her nefeste candan eder yokluğun.

Tam en güzel yerinde yarım kalan düş gibi
Temmuzun ortasında bastırır bir kış gibi
Çırpınırım çaresiz kafesteki kuş gibi
Çalar ümitlerimi senden eder yokluğun.

Hasan Hüseyin YILMAZ