Yokluğun Şiiri - Murat Tunç

Dört duvar arasındayım, sensizim be Isabell
Yatağım soğuk sen yokken
Tenim soğuk, bedenim soğuk
Sen yoksun ya çıkmıyorum dışarı
Konuşmuyorum kimseyle
Duymuyor hiçbir sesi kulaklarım
Ayırmıyorum insanları artık
Sana benzeyenlerle benzemeyenleri
Atmıyor artık kalbim eskisi gibi Isabell
Acımadan edemiyorum insanlara
Ve kendime ve sana Isabell
Acımadan edemiyorum
En çok da kendime acıyorum Isabell
En çok da kendime acıyorum son günlerde
Ve toplayıp kaldırıyorum tavan arasına bir bir kırılan umutlarımı
Dilime prangalar vuruyor, konuşmuyorum
Suskunluğuma lâl –ı zar ekliyorum, konuşamıyorum
Tümcelerim birer girdapta,her an kayboluyor Isabell
Sen yoksun ya her an kayboluyorum Isabell