Yokluğun Şiiri - Ahmet Güllüce

Gönlümden huzuru gözümden yaşı

Silmeyi öğretti yokluğun bana

Adı hasret olan bir arkadaşı

Bilmeyi öğretti yokluğun bana

Bendeyken her acı bendeyken çile

Diyecek çok söz var gelseydi dile

Düştüğüm ağlanacak hallere bile

Gülmeyi öğretti yokluğun bana

Gün ve gün bir veda titrer sesimde

Ruhum delik arar can kafesimde

Aldığım her soluk her nefesimde

Ölmeyi öğretti yokluğun bana

Görmedin ahımı gönül ağrımı

Duymadın sevdaya olan çağrımı

Bir süngü misali yanık bağrımı

Delmeyi öğretti yokluğun bana