Yokluğun Şiiri - Ozan Efe

sevda burgacına çekili yokluk
avuca dökülür hüznüne güller
tokluk verecekse ezginin ritmi
küflenir sözcüğün çökülür uca

yalnızlığın üşür geceler derin
düşüne sinesiye beneklerine
varlığına yeter de yalnıslığın
çeneklerine bak çoğalasın um

açarsa yeniden düşün çiçeği
yüzü karasına benzemese hiç
böceği uçursan göğüne doğru
iç durul suyundan şifalı düzü

dondurur karakış bahara çıka
yüzünü kavurur ince ayazdan
kurtuluşu yakın güle kondurur
yazdan kalan güne ulaşınca ay

anımsadığım da dalar giderim
şükür dediğime gel ozan efem
yederim anında yarim oldukça
gelmezse yanına yüzüme tükür

181711denizligülceçaprazlama