Yokluğun Şiiri - Menekşe Gülay

Sonbaharın hüznü çöktü yine içime
Yapraklar sarardı kışa hazırlanıyor
Rüzgar özlemini sürüklüyor yüreğime
Sığamadığın akşamlar beni kavuruyor.

Bir geçişti mevsimden mevsime koşturan
Bir yokuştu çıkmakla insanı çıldırtan
Aklımı başımdan alansa yalnız sevdan
Pervane gibi herzaman başımda uçan.

Yüreğimde bir nehir var akıyor sana
Bedenimde bir volkan patlıyor bu aşka
Sevdam deli dumrul şaşırmış yönünü
Sana yanan gönlüm kalıyor yollarda.

Hiç sorma halimi ben de sen gibiyim
Denize açılmış yalnız yelkenliyim
Kalemimden damlayan her dizede
Sana aşık, sana sevdalı biriyim.

Simsiyah gözlerin kalmasın arkamda
Yüzünde ki hüznü ise bırakma bana
Yüreğinde ki beni yaşat aşkınla
Bir öpüşüne sevgili bu can sana.

Şimdi kollarım boş yaşam ise bomboş
Sensizlik benim gibi herzaman sarhoş
Atılan her adıma saklanan yokluğun
Siyaha sığınmış akşamlar gibi berduş.

Kapadım gözlerimi seni hayal ettim
Sende ki hüzün yüreğimdeydi üzüldüm
Kış gibi soğuyan buz tutmuş kalbimle
Sensizlikle ben bir ömür çürüttüm.