Yokluğun Şiiri - Fuad Yusufoğlu

Yokluğun,
Devşirme güllerden,
Kan damlatıyor özüme
Düştüğüm kör kuyulardan
Ruhum ilişiyor gözüme...

Ey Can! ..Yokluğun bıraktı beni
Ateş devlerinin nefesine
Ejderha bakışların hararetiyle
Can, üryan oldu kendisine

Şimdi yazgısı karanlık olan
Bu küflü duvarlarda
Bitimsiz ayini başlar tamtamların
Düşerim peşi sıra karanlıkların
Her adında bir heyula keser yolumu
Her adımda anlarım gamla dolduğumu
Geceler, bahtımda bulsa da kara düşünü
Bekliyorum ey can o kutlu dönüşünü

Karartma gecelerden kalma tenha bir güz
Yokluğunla simsiyah oldu bu nurlu yüz
Sazıma küstü aşka dair notalar
Yine hezeyan, yine şaşkın rotalar...
Düştüm bir deli çağın ortasına
Kaldım yokluğunla bir başıma
Her arzuda bin günah çıktı karşıma
Her günahta bin şeytan güldü bana
Ah! ..Yine meyus, melankoli ve bedbin
Yine acılar mahşeri, istihza ve migren
Oysa yaşamak gerek, umut gerek insana

2001