Yokluğun Şiiri - Nermin Yalçın

Bu kentin yağmursuz ama ıslak sokaklarının son demlerine,
En güzel muştusuna vakur bir yalnızlık çöker.
Ve kahrın tortusu kalır yalnızlığıma...
Hiç bir kapı yok gecenin hüznünü eşiğinde yoğuracak..
Tutsağı olmuş zamanda
Ne sıcak bir el ayışığı gölgesinde avuçlarıma dolar
Ne de bir rüzgar var tenime değen..
Her köşebaşı uçurum,
Her kaldırım taşında bir yalnızlık bir tükenmişlik var.
Çalınmış düşlerle insanlar çığlık çığlığa isyandalar..
Bu kentin dönüşssüz caddelerinde hep hüznümün izleri var..

Sen; hüzün denizlerinde beni benimle
Sonbaharın koynuna bırakarak kaybolup gidenimsin.
Sen efkar demlediğim gözlerimden akan sızılarımla
Geceler boyu kirpiklerime takılıp kalan rüyamsın.
Gözümü kapattığım an görebildiğimsin.
Acı veren yokluğunda yaralayanımsın.
Ne çare ki yaramı acıtanda sensin
Yarama merhem olacakta...

Oysa yaralar öldürücü olunca
Her merhem bir acımasızlıktır biliyorum.
Biliyorum da yüreğim adını sayıklarken
Gözlerimdeki buğu hep sana yön tutar.
Bu acılı sevdanın gözlerinde tütenimsin.
Beni bana bırakıp seni bana bırakmadan gidenimsin.
Beni bana bırakma! ! !
Kolay değil sensiz olmak içinin yarısını boş tutmak.
Ah sevdiğim sensiz olmak hiç olmamak...

Varlığın dev dalgaların mekan tuttuğu denizlerde Boğulmadan kalabilme sebebim olurken bak;
Şimdi vurgun yemiş yüreğimde yokluğun,
Solan ömrün son nefesinde ölüm sebebim olacak.
Bu kez senin içinde korkular,
Bir değil bin pişmanlıklar kalacak.
Ve bu kentin dönüşsüz caddeleri
Senin gözyaşlarınla ıslanırken
Bir kendim bir ben gidiyorum.

Seni sana bırakarak
Kendimi senden terkediyorum.
Yokluğun katilim oldu.