Yokluğun Şiiri - Yusuf Ergen

Beni en çok kahreden yokluğun değil,
Bu umutsuzluğun bu acının sonu yok olmayacakta.
Her geçen günün ardından,sensizliğe alışırımderken,
Sensizlik bir hançer gibi bağrıma batıyor.
Çığlıkçığlığa haykırıyorum karanlığa
Kimseler bilmiyor,duymuyor,anlamıyor.
En büyük depremlerle sarsılırken yüreğim,
Susuyorum sadece susuyorum,
Çığlıklarım içimde biryerlerde kaybolurken,
Boğazımdüğümleniyor kouşamıyorum.