Yokluğun Şiiri - Rıdvan Küçük

gecenin o serseri karanlığında kaybettim kendimi,
bulurum diye umut ettim,çıkmaz sokaklar ardında.

dost oldu evsiz köpekler,
dosttu onlar bana,ben ise yarendim yokluğuna.

sözlerimi kesti her seferinde sokağın sessizliği,
anlamıyor acımı,mani oluyordu isyanıma.

dost oldu boş kaldırımlar,
dosttu onlar bana,ben ise yarendim yokluğuna.

karanlığın yalancı ışığı aydınlattı buz kesen gecelerimi,
ondan alır umudu paylaşırdı benimle.

dost oldu ay ve tayfası,
dosttu onlar bana,ben ise yarendim yokluğuna.

unutmam için el verdi cansız toprak,
yakarışıma kulak verdi,ruhumun isyanına.
aldı içine beni,acımı aldı,ışığımı aldı,
aldı dostlarımı yollarımı aldı,seni aldı...

dost oldu günahsız melekler,
dosttu onlar bana ben ise yarendim yokluğuna.