Yokluğumun Şafağı Şiiri - Sinan Bayram

Bazen yangınım dile gelip konuştuğunda
Öyle günahlara giriyorum ki
Bu ben miyim diyorum sonra
İçimdeki fırtınayı görsen inanamazsın
Sonra bir nefes alıp diyorum ki
Yusuf.u kuyudan çıkaran
Allah tabi ki beni kurtarmaya kadirdir
Ama ateş yine aynı ateş
Yanıyorsun işte durmadan
Acı damla damla damlıyor yüreğime
Sonra ne diyorum biliyor musun
Diyorum ki İbrahim.i ateşten yanmaktan kurtaran
Allah tabi ki de beni de bu ateşten kurtarmaya kadirdir
Yangınımı avutuyorum anlayacağın
Yada avutmaya çalışıyorum
Dirilmeye hasretim an itibariyle
Yeniden eski halime dönebilir miyim bilmiyorum
Umudum var lakin nasıl anlatsam ki
Cehennemin beni sardığı kadar
Gül kokusuna hasretim bu cehennemde
Yokluğun içinde mezar gibiyim
Bir mezarı işgal ediyor yokluğum
Yaralar içinde kefenlemeye hasretim
Cennetim cehenneme dönmüş
Ben bu ölümü nereye gömeyim
Ne yaşıyor ne ölüyorum
Hayallerim bir mezar kazacak yakında kendisine
Terk edecek tüm umutlarım beni öylece
Penceresiz kalacağım anlayacağın
Eskimeyen prangaların türküsüyle
Yanıyor kalbim zindanlar bana yoldaş olmuş
Kendime sürgün bir firari gibiyim
Sırrım mezarım oldu hakikatim zindanım
Ben böylesini düşünmemiştim
Her güzelliğin özünde ararım benliğimi
Kanarım her güzelliği gördüğümde
Sonra gece çöker kanadığımla kalırım
Ne kavuşmadır bu nede ayrılık
Anlamadım ki bu nedir böyle
Yokluk içinde varlığa hasretim
Ne dost var yanımda ne bir akraba
Sadece hançerler duruyor karşımda
Beni kül etmeye hazır yangınımla
Lakin külde olamıyorum
Ah bir kül olabilsem
Yada dirilebilsem
Aşkın şarabı değil miydi bu beni benden eden
Neden aktım ki günaha bilmiyorum
Hani sevdam hani kavgam hani davam
Gül seyrinde ölmek isterken
Çorak toprakta diken olmuşum
Yokluğun şafağında bir cehennem
Bölecek uykularımı cehenneme bile razıyken
Gidemiyorum yine de ötelere
Bir çare arıyorum mezara girmek için
Bu kefensiz halime acılarımı susturabilmek için