Yokluğu İçte Kalınca Sessizliğin

özlediğimde geceye tekerlesem
çırpınırken kanatlarımdan tutun
kolay değil ki yaratılışa duruş
boynum kıldan tiz morarsın parmağımda

sarmaşıversem cılız yürekliliğe
tutuluversem kapıyı aralarken
dirsekten kopar yaralarımız kanar
buzu çözülür dondurulmuş sevinin

yüzünden düşen avazı dökülürken
sessizliğine yumarsa avucunu
umudu söner olasılığı biter
oynak duygular yerinde duramaz ki

haklı ve aklı gerekçeler geçer mi
pas mı tutardı sorgulamanın dili
güne ayrılmış yarınını duymayan
yokluğu içte kalınca sessizliğin

210210-18denizli