Yokken Bile Çoksun Şiiri - Virata Fafnir

Şimdi sen hiç var olmadığın yerlerde
Ne anılar bıraktın bana
Öyle anılar ki yangın sarmalı
Seni hüzün değil yalnız kollarım sarmalı

Sen aslında hiç var olmadığın yerlerde
Bir gölge gibi çizilmişsin duvarlara,
Sessizliğin kırık bir plak gibi dönüyor
Tenha akşamların tütün kokan kırıntılarında.

Hiç görmediğin masalarda, çatlak fincanların yanında
Seni bekleyen koltuklar var ve saat durmuş gibi
Yağmur camlara vurdukça bir ismin düşüyor
Dibinde çayın unutulmuş bir şeker tadında.

Sen hiç solumadığın sokaklarda
Kül rengi bir gölge gibi kaldın,
Masalara kurulup oturmadığın halde
Sandalyeler hep seninle doldu taştı

Şimdi rüzgâr çarşının aralığında
Senden kalan boşluğu ıslıkla dolduruyor,
Kediler o bildiğin cüretkarlıklarıyla
Seni tekrarlayıp duruyor

Şimdi senin hiç dokunmadığın o kitaplarımın
Sararmış yaprakları tamamen senin adınla
Takvimimden on yedi aralığı yırttım
Ve yaktım sen kokan dumanıyla

Öyle ki;
Var olmadığın her yerde
Bir çeşme gibi akıyorsun
Yokluğun bile
Varlığından sızan bir iltifat