Yokken Ben Şiiri - Yavuz Taş

sen uyurken
denizler kavuştu birbirine
yelkenlerine dolan hasretlerle
ne çok varlık vardı
sarıldılar sevdikleri herbirine
kimi rüzgarı kucakladı
kimi suları avuçladı

senin yokluğunda ben
demirden ellerimle
tunç renkli ğöğe diktim gözlerimi
düzensiz hızlı atan nefeslerimi
hırs kokan meltemlere saldım
sen yokken ben
demirden atlara atladım
kokunsuz havalarda sensiz bunaldım

sen uzakken
matemler yakılmıştı karalarda
herşey demirdenmiydi ne?
sen olmayan hiçbirşey bulamadım doğada
tütün yaprakları çiğnedim
zakkum yuttum
yokluğundan iğrendim

sen görmüyorken ben
demirden uçurtmalar yaptım
kara gürü gürültülerle
demirden dağları aşırdım
gelgitlerle dolan içimi nehirlere saldım
benimle koşan gözlerinden
hep gözlerimi kaçırdım

olmadığın gecelerde şehirde ben
çok insanlar tanıdım
çocuk saçları okşadım
demirden yapılara katlandım
soluksuz kırgın aklılanmazdım
sen olsaydın eğer
ben demirden bir kalp taşımazdım