Yok, Var Aslında Şiiri - Urungu Şad

Neyzenin berduşluğunu yaşıyorum yaşamadığımı sanarak,
Bir elimde Hayyamdan şarap, diğerinde harap bir resim tutuyorum aslında olmayan…
Şarap içmem, içemeyeceğimden değil ama! Kafasına estikçe uğrayan tiksintinin kendisi hâlinden…
Her ne kadar içmesem de bu ânlarıma yakışacak tek içki o, şarap!
Siyah bir şişede, beyaz olanından…
Zaten yürek kan hıçkırıyor, bir de o olsun istemedim kırmızı olanından…
Bu, anasını tanımadığım hayat, felek, kader üçlemesine teker teker çelme takmak yerine hepsine birden saldıracaksam eğer, içtiğim içki de benim gibi asil olmalı, şarap!
Hatta onun kulağına fısıldadım: 'Seni içmiyorum; ama sen beni sarhoş yap! '

'İçmeden de olunur ki sarhoş,
Düşün! : 'Şuan gönül keyfin boş'
Ama bir tatlı sözle ne hoş…'

diyesim geldi, hoş geldi. Lafım o ki, bana göre dokunmanın ve görmenin bir küçük kardeşi olan bu duyu ile yaşanılan keyif hazzı pek tabii ki içmeden şarabı, rengi, beyazı görülerek de oluşabilir, ben aksini kanıtlayıncaya kadar…
Ama bunu yapmak isteyen ne bir bedenim ne de zamanım var;
Hayat, kısa değil, dar! Mutluluğun, içine sığamayacağı kadar…
En azından ben böyle düşünüyorum mutsuzken…
Mutluyken ise değme keyfime! Ama bu üç heceli kaldı yılların gerisinde;
Küçük bir çocuğun iri göz damlalarıyla o hatırlayamadığı geceyi sabah edip uyanmasının bir elin parmaklarını geçmeyecek saatler öncesinde…
Ki o yaşlar hâlâ gözlerimde; ama ben büyüdükçe, onlar küçüldüler, yüreği ağlatmayı öğrendiğim için…
Evet, bilmiyordum; çünkü daha önce hiç ölmemiştim; çünkü…çünkü ben sana aşıktım hayat! Biliyorum daha önce bunu sana söylemedim, hissettirmedim dahi; ama ben de bilmiyordum, tâ ki sen benim bir parçamı değil, hem fani hem de ruhi yaşantımın tamamını benden alana dek…
İşte o ân bende seni öldürdüm, bir hiçsin benim için artık, senin defterin yıllardır yırtık…
En çok sevilesiceyi, sevginin kendisinin bile o şekilde sevemeyeceğini aldın benden sarhoş meleklerle beraber, hem de geceden, yani ben uyuyorken…
Korkaklar sizi, yüzleşemediniz benimle!
Ama bekleyin… Bende cani sarhoşluğuna bürünüp hesaplaşacağım sizlerle ayyaş melekler!
Hayatın yanına gömeceğim sizi…
O bedene kıyanların hepsini!
Delirttiniz beni,
Haydi be kaldırın kadehleri sizde,
Şerefe umutlarım!
Siz ki yedi kat üste, yedi kat alta yapacağım baskındaki tek silahım…
Cehennemi söndürürken siz, ben cenneti yakacağım!
Sorgu yok, suâl yok! Sadece yakacağım!
Alanlara karşı, verenden alanları isteyeceğim, hakkımı…
Bu yaşta bu satırları yazmamın karşılığını,
Mutluluğu zula etmiş yarınlarımın cömert olanlarını,
İki heceli olan sevginin, üç hecelisini, sevgiliyi isteyeceğim, almadan da dönmek yok,
Olsa da sonunda olmak yok…
Nasihatlara karnı tok bu bedenin, onlar da hayat gibi Orçun Mezarlığı'nda…
Diriltmek sadece mahsus Tanrı'ya; o beni diriltirse bende hayatı, tabii ki Yaradan için bu önemliyse...
Ondaki değerim kadar değerli hayat benim gözümde!
Ve o gözlerle içtiğim şarabım bittiğinde ki son kadeh elimde ve ben bu kadehi;
Son yemeğinin son kadehi, şarap dolu kadehi dillere destan olan İsa'nın şerefine kaldırıyorum!
Onun da şarap içmediğini hissediyorum, o da benim gibi beyazını izleyerek sarhoş oluyordu, son sarhoşluğu da bu oldu, çarmıha gerildi…
Sırf, son yudumun şarap olduğu için kaldırıyorum kadehimi sana İsa,
Sonumuzun da aynı olmasının hatırına!
Hoş, bu sondan sonra var benim bir başlangıcım;
Saatini kendim kurduğum,
Mutsuzluğu tezden kovduğum,
Huzurla uyuduğum,
Onunla uyandığım; rüyâsıyla annemin, gözleriyle sevgimin,
İşte böyle olacak hayatım, eksiksiz; ama mutluluğu fazla olan…
Haydi umutlarım!
Koyulalım yola fora vaziyette,
Yıkılacak bir şeytan sofrası ve yakılacak bir cennet var bizi bekleyen,
Bir de Tanrı…
Benden, isteklerime karşılık sizleri isteyecek Tanrı!
Ama ben sizi değil, kendimi vereceğim ona,
Siz, gebesiniz zaten Orçunun doğuşuna…