Yok sessizlik Şiiri - Orhan Özçelik

Fırtınadan sonra,
Beklenen sessizlik yok.
Yıkımı durmadı,
Hala depremlerin içimde.
Ellerimi bıraktığın gündü fırtına,
Ve hala yangınların,
Artarak yanıyor yüreğimde.

Sönmüş umutlar küllenmedi,
Tütüyor birer birer.
Her hatıradan,
Ayrı bir felaket haberi geliyor.
En vurgun yediğim derinliklerden,
Bir volkan olup,
Yüreğimde patlamalarına kadar.
Her canıma yeten can yanmalarımdan,
Canımı alan sızlamalarıma kadar.
Önümde sellere dönen,
Gözyaşlarıma kadar,
Baştan sonuna kadar,
Yıkım yaşarken gönlümde,
Son tufanım,
Son felaketim sen oldun.

Yıkılmışlığın çareleri zor artık,
Yeni bir hayatın içerisinde,
Bana yer bulmak çok zor.
Zararım büyük,
Hasarım çok,yüreğim yanmış.
Bir sevgi uğrunda,
Bir dünya,bir hayat gitmiş.
Sadece gitmiş,gelmiş bir şey yok,
Hiç bir şey olmadı avuçlarımda.

Bir nokta kadar umut bile olmadı yanımda,
Karanlığın adresini buldum,
Fırtınanın sonrasında.
Yalnızlığın ve sefaletin içinde,
Baş koltuğunda.

Nesli tükenmiş acıları ben hala yaşarım,
Her hatıramda,
Bin mermi dolar gözlerime.
Vurulduklarım,yaralandıklarım,
Ve yandıklarım,
Birer sarılmaz yara oldu yüreğimde.

Var olan değerlere,
Gösterilmeyen saygıdır benim derdim.
Ben her yerde,olmasam da olurum oldum.
Her attığım adımda bir bataklıkta buldum kendimi,
Çırpındıkça daha da batan,zorlaşan.

Beklentilerin devamında hep boşluk,
Bir ümitsizliktir aldı başını gidiyor gönlümde.
Ellerimi her uzattığımda,
Havada kalıyor,boşlukta kalıyor.
Gözlerim ufuklara anlamsızca bakıyor,
Yaşantı anlamsız bir hayata dönüyor

Yok olan ne varsa hepsi bende,
Çaresizlikten tut da,yalnızlığın her boyuna kadar.
Yok gönlümde,
Beni sevdaya bağlayacak sevgili,
Yok yüreğimde,
Adam gibi sevdim diyen biri.