Hayatımızı sürdürmek içindi verdiğimiz alın terleri, yıllarımızı hesapsızca harcarken acımasızlıklara, varmış yokmuş yaşam derken boş vermişlikle, sadece yorgun düşerdik yattığımız yere yüz üstü ayaz yemiş bedenimizle…
Hâlâ yorgun düşler peşinde koşuyoruz acıyan içimizdeki yaralarımızla, çoğu kez kabus düşlerimizde yağmalatırdık sancılarımızı aç yürekli acımasız yaşama, çoğu kez baş kaldırdığımız yüreğimizdeki kimsesizlikle verdiğimiz uğraşta, kayıplıklara atardık kendimizi sessizce can çekişmeye, sormadın, belki de son zamanlarda sormak istemedin yüreğimdeki acıların sebebini, kayıp bir düş yorgunuydum aslında sadece benliğinde kaybolmuş, acınası bir halde yaşamda koşuşturan.
Kimdin sen ki bu kadar kinle üstüme gelen, can alıcı bir uğraşın içinde olmanın sebebi neydi, kimeydi bu zulmün, kimeydi bu güç denemen, sahipsiz bir ruh haliyle dolanırken nedendi bu acımasızca gırtlağıma basman, nedendi bu çamur içinde bıraktığın bedenime kinin, hoyrat bir yaz sabahından başlayıp, yorgun kış gecelerinde sabahlayan uykusuz bedenime zulmünün sebebi neydi, neydi hayatı bana bu kadar zorlaştırıp bir köşeye çekilip karnını zevkle kaşıman…
Sahipsiz mi sandın bu ruh darlıklarını, bir gün düşmeyecek miydin o karanlık dehlizlerin içine, nedendi bu kadar pervasızlık, nedendi bu kadar acımasızlık, hani biz candık birbirimizin damarlarında akan kandık ya, hepsi aldatılmış zamanların içine saklanmış bir zül gecesi miydi bu yaşama terk ettiğin benim hayatım…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta