Yok Öyle Dayı, Şiiri - Erol Dal

Bir ışık görmek
Uzaktan da olsa
Güneşin sıcaklığını hissetmek yüzümde.

Kuş sesi,ağlayan bebek,koşan çocuklar,
yorgun argın çıkarken
gazete ve ekmeğiyle
Evine doğru…
………..
Hey dayııııııııııııııııı;
Senin kadar bile değilim,
Hayat taptaze baharında solmuş;
Benim bahçem,
Baharın daha ilk aylarında,
Hazan yaprakları ile dolmuş.

Evine varacaksın birazdan
Yorulmuşta olsa kalbin,
Karşılayan
Elli yıllık laf makinende olsa,
Yüzüne bir kapı açılacak ya.

Kapına benimki gibi
örümcekler ağ kurmayacak.
Kuşlar balkonunu kirletmiş
Teyze nasıl temizleyecek
romatizmalı ayaklarıyla
koca balkonu.
…
Ben çağırıyorum kuşları
Kadere bak,
Evimde kuşların kirleteceği
balkonum bile yok.
Benim evimde,
Özgürlüğü tadan
kuş pisliğine bile yer yok.
…
Çıkarken köprübaşı yokuşunu
Bedenin eziyet çekiyor,
Yaşamın verdiği yorgunluk
Her adımına aksediyor.

Ya benim, ya benim….
Yokuşum,
Yatacak,
Merdiven boşluğum
bile yok.
…
Yaşamışta üzülüyorsun
Öleceğim diye.
Bırak aç gözlülüğü,
Hayatını yaşamışsın
Hatayı kendin yapmış
Doğruyu kendin bulmuşsun.
..
Benim gibi
daha ağlamayı bile öğrenemeden,
hayatın baharında tatmamışsın ölümü.
…
Ne mutlu sana.
Yaşamak için geldiğimiz uzayda,
Doğmadan öldürülenlerden
Olmamışsın
Benim gibi.