Yok Oluyorum Şiiri - Nihal Özmen

Belki de herkesten hiç olmayacak şeyleri umduğum için yıkıldım..
Ya da dünyaya aynaya bakar gibi bakmamalı mıydım?
Bu yüzdendir paramparça hayatım…

Biz bu dünyada misafir olduğumuz için hep her şeyi umduk,
Ama bulduğumuzla yetinmemiz gerektiğini hep unuttuk..
Aslında hatalarımızı, hayattaki zorlukları biz kendi kendimize çıkarmış olduk…

Her güzel şeye zorluk, acı ve zahmet olmadan ulaşılamıyor.
Biliyorum ama aynı şeylerin sürekli tekrarlaması gücümü köreltiyor,
Direnmeyi çok zorlaştırıyor ve ben iyice yok oluyorum…

Artık sabır bütün katlanma sınırımı aşalı uzunu zaman oldu.
Boğmaya sebep oluyor,
Ve ben nefes alma mücadelesi vermekten bitap düştüm…

Evet! yine her zaman güneş doğuyor.
Gün içinde kasvet gibi hisler birikiyor,
Gün batıyor gökyüzü bile kararıyor..
İşte o gece benim için hiç bitmiyor…

Çünkü herkes uyurken,
Ben acılarımla, duygularımla boğuşuyor oluyorum..
Avazım çıktığı kadar bağırasım geliyor,
Kimseyi uyandırmamak ve onların huzurunu bozmak istemiyorum…

Evet! hep iyi niyetimden kaybediyorum.
Aslında buna engel olamıyorum..
Kendimden çok başkası mutlu olsun diye yırtınıyorum.
Onların dertlerini benim derdimmiş gibi yaşıyorum…

Ve böyle zamanlar,
Kimse benim derdimle ilgilenmiyor,
Önemsemiyor,
Ve ben iyice yok oluyorum…

Arkadaşlara biraz içimi dökmeye yelteniyorum,
Onları kasvete boğup bunaltıyorum..
Başkaları mutluyken,
Onları üzmeyi beceremiyorum…

Hep başkaları mutlu olsun,
Ben mutlu olmasam da olur..
Deyip kendimi erteliyorum…

Ama başkalarının mutluluğuyla yetinmekle, Kendimi boşa avutuyorum.
Çıkış yolu arıyorum,
Yardım eli beklemekten harap oldum…

Evet! Artık serzenişler içinde olmaktan yoruldum…