Yok Oluşun Öyküsü Şiiri - Meziyet Ak

Kopardılar bebeğim doğmadan seni benden,
Seneler önce sevgin yok edildi gönlümden.
Parçalanıp yüreğim acımadan aldılar,
Kalbimdeki yaşlara neden acımadılar.

Annelik özlemimle yanıyorum yıllarca,
Zorla yaşadım işte bebeğim alınınca.
Bekliyorsan bebeğim geleceğim yanına,
Sevdiklerim yok oldu o gidiyor ağrıma.

Hep acı verdin dünya seni nasıl severim,
Annelik acısını kalpten nasıl silerim.
Bebeğimle buluşup bağrıma basacağım,
Yaşarken hep direnip yavruma koşacağım.

Ne olursun dünyada güldürsen beni felek,
Sosyal yaşantı derdi beni kahreden gerçek.
Ekonomik sıkıntı ayrıca yıpratıyor,
Bu yaşantı nedense vurdukça hep vuruyor.

Evlilikten gülmedim hep acı çile çektim,
Çocuğum olsaydı benle belki direnecektim.
Söyleyin can dostlarım nasıl kahrolmaz insan,
Sevdiklerimi yaşam aldı elimden her an.

Dünyadan kopmakla ben inanın çok haklıyım,
Kolu kanadı kopmuş kuş gibi ayaktayım.
Çırpınışım canımı bilin ki çok yakıyor,
Aydınlıklar vursa da yüreğim kararıyor.

Bu haykırışlar belki pek çok yürekten gelir,
Yaşamın tünelinde ne acılar gizlidir.
Dünya bir penceredir her beden bakıp geçer,
Ruhlar sonsuza gider ölünce dertler biter.

Kanıyor şu kalbimde annelik iç güdüsü,
Şiir yazdım dünyada geçmişin üzüntüsü,
Yavrum babam kardeşim beni hep terk ettiniz,
Sevdiklerimi kader neden yok edersiniz.

Yaşadığım müddetçe direneceğim dünya,
Ölüm gelene kadar gücün yetmez yıkmaya.
Başaracağım senle barışık yaşamayı,
Kalbim kırık olsa da terk ettim ağlamayı.

Geçmişim kahretsede hüzne kalem çekerim,
Yaşanan olaylara belki güler geçerim.
Son saatime kadar böyle geçecek ömrüm,
Kaderin kederine hep sabredecek gönlüm.