Yok olur musun? Şiiri - Duygu Hacıosmanoğlu

Çölde çağlayan su olsan bir yudum almam,
Aş olsan kıtlık kıranda bir kaşık sallamam sana.
Gün göğe sürülürken dokunmam güneş olsan karakışta.
Yazılsan notalara söylemem, dinlemem güfte olsan şarkılara.
Okumam vursan kıyıya şişedeki mektup olsan.
panzehrim olsan çatal dille zerk edilen ağılara.
Dökerim damla damla seni toprağa.

Kendi kendine kalırsın bazen akşamın serinliği girer pencereden
istersin ki bir el tutsun elinden. O el olmadın sen; yine olma.

Bazen de dünya üzerine üzerine gelir insanlar yüklendikçe yüklenir,
Psikolojin zedelendikçe yapayalnız küçücük hissedersin kendini.
Aç bir çocuk gibi beklersin sevgiyle gülen bir yüzü.
O yüz olmadın sen; yine olma.

Az da olsa güzel günler gelir aklına, başın yastığa dokununca.
Gözlerin tavanda bir noktaya odaklanınca, bir tebessüm çiçeği açar dudaklarında.
Hafifçe kısılır gözlerin ve mutluluk koparırsın ya o andan.
O an olmadın sen;
yine olma.

Hayatımda varmış gibi yoktun, yokmuş gibi yok ol.