Yok Olmuşum Şiiri - Onur Aldemir 2

Adı eski, tadı zehir buranın,
İçinde değilsen anlamazsın,
Huzur dolu çıkışlara asla varamazsın,
Labirentler içinde daima yalnızsın.

Aylar geçti, epeydir yoktum,
Döndüm mazime, döndüm kendime,
Farkına geç vardım,
Ben zaten yok olmuşum.

Unutulmuş, neşe kokan sokaklara gittim,
Birer birer bütün hatıraları ziyaret ettim,
Hepsi eskimiş, tıpkı bu şehir gibi,
Hepsi zaten eskiymiş, tıpkı bu zehir gibi.

Dost, eş, arkadaş...
Yok olmuşlar zamanla,
O eski neşeli günler,
Hiç yokmuş aslında.

Hepsi birer yalanmış,
Hepsinin bir zamanı varmış,
Ah ahmak kafam...
Hepsini bitmez bir bağ sanmış.

Şimdi yine o şehirdeyim,
Beni benden çalan yerdeyim,
Masalların sonunda,
Gerçeklerin içindeyim.

Öyle bir yer burası,
Küçük, eski ve tozlu,
İnsanı insanını sevmez,
Ayrılığa çıkar her bir yolu.

Evim aslında yokmuş hiç,
Kalbim yapayalnız bir hiç,
Eskiden susmazdı telefonum,
Şimdi dostlar da birer hiç.

Yok olmuşum ben,
Seveni sayanı bırak,
Tanıyanım kalmamış,
Yok olmuşum ben.