Yok Olan İnsanlık Şiiri - Serap Tepedelen

Göze göz,dişe diş mi bileyledik duygularımızı,
Niçin böylesine acımasız çarpıyor yüreğimiz?
Aç bir insan soluğu ürkütmüyor bizleri
Yanıbaşımızda bir beden,kıvransa da acıdan
Dönüp bakmıyoruz bile
Hamurumuzun mayası mı katılaştı ne?

Düşünceleri mi köreldi beynimizin,
Niçin göz pınarlarımız inadına kuru?
Bir bebek,yoksulluğun kucağında
Açlıktan bağırsa da sancısa da karnı
Ananın yüreği bir o kadar buruk
Bir o kadar da isyankârsa
Gördüklerimiz,
Gözbebeklerimizi delercesine,
Rahatsız etmiyorsa bizi eğer,
Duygularla ölmek,amaçsız yaşamaya değer.

Ne oldu insanlığımıza,hani günâhtan korkardık?
Yüzlerce,binlerce insan ölürken yanıbaşımızda
Bebeler süt yerine şekerli sularını yudumlarken
Bir parça olsun kanamıyorsa yüreğimiz,
Bir parça olsun düşündürmüyorsa bizleri
Sevgisizlik,acımasızlık tutsak etmiş bizi meğer
Böylesine boşvermişlik evreninde
Acıyı yok etmek her şeye değer.

Göze göz,dişe diş mi bileyledik duygularımızı,
Hani insanların gülmesi onurumuzdu?
Mosmor,kızarmış kulak memesine değin
Çığlık çığlığa ağlıyorsa bir yavru
Çaresizlik sancılarının en doğurgan anında
Bir ana,öylesine sıcak,
Öylesine içten,
Okşuyorsa bebesinin başını
Sızlamıyorsa yüreğimiz,
Paylaşamıyorsak acıları
Demek ki bir kalemde silmişiz insanlığı.

(1987,Devrek,Zonguldak)