yok’O’lma Şiiri - Gökhan Zincir

nerede olduğumu bilmediğim bir yerlerde
gittikçe alçalıyorum
hep labirent zamanlar
hep köre tuzak
korkuluksuz merdivenler dibe doğru
soğuk yavaş yavaş
çatısız odada erken batan güneş
daha çok gece yiten her gözde
daha uzak gündüz beyazı
her yeni saat bir satır aynı öyküye
kesik, kabuk tutmuş yaradan
yok sayılmak coğrafyada
koskoca doğada hiç edilmek
ve “varım işte” diye bunca utanç...
bedenlerarası telaş
bedellerarasında ölümlü sabır
düşe aşık yokluk ağır yük
hızla iniş çakılmaya
yüreğimde kan lekesi
acısı az, derinden kesiğim

o’nca yarayla sıyrıldım elbet can’dan
da koruyamadım yok’O’lmaktan
.

19Haziran'05