Yok mu Sahibi Şu Cümlelerimin?

Direnme boşuna,
Hem dirensen neye çare şu karanlığının?
İnkar boşa,
Hem de inkarla insafa gelir miyim ben?
Diye haykırıyor yalnızlığım…

İyi bir dost derken
Anlıyorum ya azılı bir katilmiş
Düşmanıymış taze anılarımın
Nasıl çabalarsam o kadar acıtan kanatan bir yara
Kapanmadan;
Durulmadan kanamakta.
Ne çıkar ki sarsa bu gece ölüm beni?
Ya da alsa Azrail canımı?
Şimdi tükenirken en sıcak umut ve hayallerim
Evde yokken hazır sahibi cümlelerimin
Karar verdim üşümemek için ocakta
En güzel anılarımı yakıp ısınmaya

Sonu yok bilirim kederin;
Melankolik bir hayat ve de yüzsüz yalnızlığın
Ama acıtmaz beni hiçbir şey acıttığı kadar
Sessiz ve de uykusuz gecelerimin

Sorarım Yok mu sahibi şu cümlelerimin;
Cevap alırım yok çünkü sen masumiyetin cinayi sebebi
Çünkü sen kendi ellerinle boğdun en son ümidini
Çünkü sen terk ettin en son yangında ruhunla bedenini…